Retour Meppel

Roman in wording. Over een jongen die ontdekt dat de wereld anders in elkaar steekt dan hij denkt. Planning najaar 2014.

Content

Contentmarketing voor de Beurs van Berlage. Ook wel leuk, zeker als de reclamecampagne Beurs van Verhalen is. Je komt nog eens ergens.

Endorsen

Nog niet zo lang geleden bevond ik mij in een serre van een landhuis bij Zeist in het gezelschap van een meneer die een architectenbureau had in Coevorden en een magere mevrouw die in veranderingstrajecten haar brood vond. Nou ja, brood, dat was juist het hele eieren eten. De crisis had ons in de armen gedreven van een coachingconsultancy dat ons zou gaan uitleggen dat netwerken mutual fun was en referral-marketing de sleutel naar nooit gedroomde successen.

Onze succescoach heette Axel. Hij was lang en mager, gestoken in een oranje overhemd met hoge Gerard Joling boordjes en stak meteen van wal. Of we wel eens hadden nagedacht over het verband tussen company-health en sales. Dat alles begon met ‘to get wrong people out of the bus’. Als we dat hadden gedaan, konden we de finale stap zetten: het vragen van aanbevelingen uit je netwerk.

Axel startte nu de beamer op: een collega van hem uit de States riep het al jaren. Er kwam een filmpje voorbij van een hard pratende man die sprak over de vraag die wij allemaal aan onze klanten moesten stellen: ‘Would you hire us again? Then tell it your friends.’ Dus beste mensen, endorsen was het keywoord van 2013 en nu was het pauze. Axel snelde door het licht van de beamer naar buiten, heel even zette zijn overhemd ons in een feestelijke oranje gloed.

Daar zaten we dan. Het woord endorsen hing als een loodzware wolk boven ons hoofd. Het viel ons tegen, kon je gerust stellen. Dacht je een kip met gouden eieren te krijgen, kon je alles uiteindelijk toch weer zelf doen. Ook zagen wij onze LinkedIn pagina’s voor ons. Hier tierden sinds kort de endorsements als paddenstoelen in een vochtige kelder. Ja, het woord incestkelder drong zich op. Waar vrindjes vrindjes pushten. Koekenbakkers werden aanbevolen door andere koekenbakkers. Willy van de Kerkhofs René van der Kerkhofs adviseerden en andersom. De veranderingsmevrouw zuchtte ervan.

Buiten drentelde een pararelklas al over het grind, erg gelukkig keken ze niet. Een grijs hoofd trok hevig aan een pauzesigaret. Een lange meneer in een grijs colbert stond lang met gebogen hoofd in zijn mobiel te turen. Toen zag ik de glas in lood ramen van onze serre. In 19e eeuwse krulletters stond erin te lezen: ‘Waar met zorg wordt verigt, vervalt alle pligt’. En zo was het. Met plezier je best doen leek ineens oneindig veel moderner dan het verzamelen van elektronische aanbevelinkjes.

Lesbisch veldje

De bewoners van de Zocherstraat konden ademhalen: het barbequeverbod in het Vondelpark was uitgebreid. Deze zomer mag er niet meer gekokkereld worden op het Lesbische veldje, aldus Het Parool.

Het Lesbische veldje. De naam was nieuw voor mij, maar de krant deed afgelopen woensdag geen enkele moeite tot nadere duiding dus blijkbaar was mij in twintig jaar parkbezoek iets ontgaan. Lesbisch veldje, ik vond het een mooie naam. Dat lesbisch proefde heerlijk progressief en tolerant. Een Amsterdam uit een Pim & Wim film met okselhaar en Hugo Metsers en Ronnie Bierman. ‘Keesje, waar is Joke?’ ‘Mama is naar het lesbische veldje, pa.’ Zoiets.

Ook Google bleek onwetend over het bestaan van een lesbisch veldje in het Vondelpark. Dus de volgende dag maar eens gekeken, wat nog een hele wandeling was. Het veldje lag, zo tegen de Amstelveenseweg, behoorlijk uitmiddelpuntig. Niet erg handig, tenzij er in de Hoofddorppleinbuurt veel lesbiennes woonden natuurlijk. Van lesbische activiteit was momenteel geen sprake, drie bankjes stonden eenzaam in een licht besneeuwde vlakte.

Zittend op het lesbische veldje resen vele vragen. Wat barbequeden lesbiennes eigenlijk? Gaf een lesbobarbeque meer rook? En waren er nog meer heimelijke veldjes, waarvan wij het bestaan niet wisten? Was er een perkje voor toneelliefhebbers? Die bankjes bij de Van Eeghenstraat waar mistroostige mannen naar telefoons staarden, was dat de Makelaarsweide? Die dertigers achter laptops bij het theehuis, was dat het ZZK-terras? De Zelfstandigen Zonder Kennissen?

En zo deed een klein krantenberichtje andermaal de fantasie op hol slaan. Voor mijn neus op het gras deed nu een rillend hondje een grote hoop. Een man stond ernaast en zei ‘Afknijpen, ouwe.’ Daar was geen woord lesbisch bij.

Westpoortcrimineel

Verschenen in Het Parool

Wie een beetje creatief kranten leest, heeft vele uren meer plezier van zijn abonnement. Dinsdagavond de hele avond moeten denken aan dat lieve, eenzame Westpoortcrimineeltje.

Het kwam door dat artikel in Het Parool over de aanpak van de Top 600 jeugdcriminelen in Amsterdam. De Dienst Statistiek van Gemeente had er een handige stadsplattegrond bij geleverd. Duidelijk werd hoezeer de Dienst alle jeugdige delinquenten in de smiezen had. Tot op de man stonden de cijfers ingetekend. In Zuidoost woonden er 80. Nieuw West had er 65, Oost 61. De kaart was gedetailleerd tot op wijkniveau, in de Diamantbuurt was het cijfer acht vermeld.

Toen viel mijn oog op het grote grijze vlak linksboven de stad: Westpoort. Het stond er echt: 1. Daar, in die oneindige vlakte van havens en industrieterreinen woonde een Top 600 crimineeltje! Eéntje, officieel geturfd en ingeschreven door de Dienst. Westpoort, woonde daar na zessen überhaupt iemand?

In gedachten reed ik bij De Telegraaf de donkere en verlaten Basisweg op. Ik zag een eenzaam capuchonkraagje een beetje hangen onder die nieuwe snelweg op palen. Hij verveelde zich te pletter. Klotebuurt, wat kon je hier nou? Een beetje in je eentje een verlaten kantoor overvallen zeker. Er stak een koude wind op. Zou hij nog een tag zetten op een van de betonnen pilaren? Pff, dat zagen alleen die suffe forenzen overdag. Een politieauto reed voorbij. Nijdig schopte hij een steentje over het asfalt. De agenten reden door. Klotewouten namen hem ook al niet serieus. Nog even een patatje halen bij die truckers snackbar en dan zonder te betalen weglopen? Hm, je liep nogal in de gaten als enige jeugdcrimineel van het hele stadsdeel.

Het waren lieve beelden en dat paste wonderwel bij de strekking van het artikel, waarin de aanpak van jeugdcriminaliteit bijzonder succesvol werd genoemd. Mooi was ook dat ik later die avond weer eens moest denken aan Kees van Kooten als eenzame voetbalvandaal, met een blond permanentje in een glimmend trainingspak. En dat allemaal dankzij de Dienst en een perfect stukje statistiek-naar-de-mensen toe. 

Adje

Verschenen in de Volkskrant

De juiste man

Verschenen in de Volkskrant.

Jeugd op hol, FaceBook rellen in Haren. En wie leidt het onderzoek?