Nog niet zo lang geleden bevond ik mij in een serre van een landhuis bij Zeist in het gezelschap van een meneer die een architectenbureau had in Coevorden en een magere mevrouw die in veranderingstrajecten haar brood vond. Nou ja, brood, dat was juist het hele eieren eten. De crisis had ons in de armen gedreven van een coachingconsultancy dat ons zou gaan uitleggen dat netwerken mutual fun was en referral-marketing de sleutel naar nooit gedroomde successen.
Onze succescoach heette Axel. Hij was lang en mager, gestoken in een oranje overhemd met hoge Gerard Joling boordjes en stak meteen van wal. Of we wel eens hadden nagedacht over het verband tussen company-health en sales. Dat alles begon met ‘to get wrong people out of the bus’. Als we dat hadden gedaan, konden we de finale stap zetten: het vragen van aanbevelingen uit je netwerk.
Axel startte nu de beamer op: een collega van hem uit de States riep het al jaren. Er kwam een filmpje voorbij van een hard pratende man die sprak over de vraag die wij allemaal aan onze klanten moesten stellen: ‘Would you hire us again? Then tell it your friends.’ Dus beste mensen, endorsen was het keywoord van 2013 en nu was het pauze. Axel snelde door het licht van de beamer naar buiten, heel even zette zijn overhemd ons in een feestelijke oranje gloed.
Daar zaten we dan. Het woord endorsen hing als een loodzware wolk boven ons hoofd. Het viel ons tegen, kon je gerust stellen. Dacht je een kip met gouden eieren te krijgen, kon je alles uiteindelijk toch weer zelf doen. Ook zagen wij onze LinkedIn pagina’s voor ons. Hier tierden sinds kort de endorsements als paddenstoelen in een vochtige kelder. Ja, het woord incestkelder drong zich op. Waar vrindjes vrindjes pushten. Koekenbakkers werden aanbevolen door andere koekenbakkers. Willy van de Kerkhofs René van der Kerkhofs adviseerden en andersom. De veranderingsmevrouw zuchtte ervan.
Buiten drentelde een pararelklas al over het grind, erg gelukkig keken ze niet. Een grijs hoofd trok hevig aan een pauzesigaret. Een lange meneer in een grijs colbert stond lang met gebogen hoofd in zijn mobiel te turen. Toen zag ik de glas in lood ramen van onze serre. In 19e eeuwse krulletters stond erin te lezen: ‘Waar met zorg wordt verigt, vervalt alle pligt’. En zo was het. Met plezier je best doen leek ineens oneindig veel moderner dan het verzamelen van elektronische aanbevelinkjes.