Verschenen in De Volkskrant
Toen ik twintig jaar geleden voor het eerst solliciteerde in de reclame droeg ik een pak. Groen als ik was, dacht ik dat je in zo’n snelle wereld er piekfijn moest bijlopen. Het was een pak van Mag&Maggie en ik droom er nog wel eens van.
Het jasje glom van de nylon en had twee schouderstukken die steeds op mijn rug zakten. Helemaal onderaan hingen twee gezoomde broekspijpen die bij elke stap wapperden dat het een aard had. De kauwgom kauwende stoot achter de receptie vroeg of ik zeker wist dat ik bij een reclámebureau moest zijn. De baan kreeg ik niet.
Tofik Dibi presenteerde zichzelf deze week als kandidaat lijsttrekker en ook dat had iets van een verkeerde sollicitatie. Het kwam niet door de teksten. Het kwam ook niet door dat gedoe met die stropdas. Het kwam door dat zilveren pak.
Het was zo’n pak afkomstig uit de jongeren-collectie van een groot kledingwarenhuis. Uit zo’n hoekje waar de muziek wat harder staat en de spijkerbroeken net niet hip zijn. Zo’n pak was het en de drager –had ie nou ook nog z’n haar netjes gekamd?- wist het. Het liefst zou hij zijn weggerend op die zwarte sportschoentjes.
Te laat, het pak was er en zou voor altijd blijven. Hier stond geen politicus, maar een knaapje dat door zijn moeder was aangekleed voor stijldansles. Ik zag hem staan en voelde het nylon van Mag&Maggie weer in mijn nek plakken. En ik wist: dit was vragen om moeilijkheden.