Ja, het is een hele stap. Het heeft best wel lang geduurd voordat ik het durfde. Maar te lang hebben mijn lotgenoten en ik gezwegen.
U heeft iets vervelends he.
Ja. Nogal.
Zegt u het maar.
Eh…Leefschaam
Leefschaam.
Bijvoorbeeld, dat je je schaamt voor een grote tube creme in je boodschappenmandje. Dat de mensen kunnen denken dat je thuis vieze dingen doet. Terwijl je alleen maar ruwe handen hebt.
Dat is alles?
Wilt ik u dat ik doorga?
Geneer u niet.
Niet naar het toilet durven in een restaurant, dat ze niet kunnen denken ‘Ging die gozer net óók al niet?’. In het zwembad nooit watertrappen, want dan denken ze dat je een plas doet. Nooit een vinger opsteken naar de ober, stel dat ie je niet ziet en dat andere mensen dat dan doorhebben. Net doen of je die trein helemaal niet moest hebben. Altijd het kleinste pak toiletpapier kopen. Niet krabben in een volle tram, dat ze niet denken dat je exceem hebt. Op een nat fietszadel zitten en dan weten dat je er straks ook weer af moet en dat mensen dan naar je kruis kijken.
Lijkt ons een lastige aandoening.
Het Leefschaam slachtoffer schaamt zich voor het feit dat hij leeft en wat andere mensen daar dan van denken. En wordt tegelijkertijd bang van mensen die dat níet hebben. En dat zijn er nogal wat.
Zoals.
Mensen die hard telefoneren. Mensen met blote buiken. Mensen met keltische tatoeages. Mensen met een string boven de broek. Mensen met dingen in hun tepels. Mensen in auto’s met kangaroehekken.
Duidelijk. Heeft het Meldpunt Leefschaam al veel mensen geholpen?
Nul. Ik denk dat men even over een drempel heen moet.