Vroeger hoefde je je niet te schamen voor een paar waterige ogen. Sterker: iedereen had iets glazigs over zich. Dan heb ik t over de jaren zeventig en tachtig hè. Tijden waarin je rustig met z’n allen boven een biertje de wereld kon beschouwen. De Kring wil een rustpunt bieden.
Wat is er aan de hand volgens u.
De ik-maatschappij meneer. Je moet scoren, succesvol zijn. Iedereen voelt zich tegenwoordig een hele piet. Hondsbrutale blikken. Er komen hier in het café wel eens van die bankjongens. Nou die kijken ons kringetje aan alsof we een stel verzopen guppen zijn.
Onterecht?
Een waterig oog mag dan wel niet het modebeeld wezen, het betekent toevallig wel dat je dingen anders ziet. Voordat je scherp beeld hebt, heb je het onderwerp al van twintig verschilende kanten bekeken. Eigenlijk is het een soort van facet-oog, wat insecten wel hebben snappu. Dus de discussies gaan diep hoor, daar kunnen Pauws en Wittemans nog een punt aan zuigen. Hoewel die Pauw ook wel iets glazigs heeft.
Is het aan te leren?
Nauwelijks. Je moet het in je hebben: hoekje van de bar, drankie erbij en dan nadenken, peinzen. Af en toe iets opgooien, dat werk. Heel af en toe krijgt er een iets fels in z''n blik, die krijgt dan een kopstootje om 't te sussen. Of hij vertrekt.
Een waterige blik lijkt me niet prettig in het verkeer.
De meeste jongens van de Kring wonen om de hoek, dus die gaan lopend naar huis.