Verschenen in het Financieele Dagblad
Aan de Bloemenriviéra was
de Europese gedachte ver te zoeken: er was geen enkele Nederlandse krant te koop,
zelfs geen Telegraaf. Mijn Duitse buurman op het strand had er wel twee weten
te bemachtigen. Ik mocht Die Welt
lezen. Even later lag ik een stuk ongemakkelijker op mijn bedje.
Het stond in een
interview met regisseur Bruce Robinson. Zijn film Rum Dairy speelt in het
Puerto Rico van de jaren zestig. Robinson klaagde dat op het eiland nog maar
één ongerept stukje strand is te vinden. De rest ziet er uit als Manhattan,
speelplaats voor de volgevreten Amerikaanse en West Europese toeristenmassa ‘s.
En toen kwam het: ‘ Die fetten Weissen, driemal so dick wie normale
Menschen.‘
Dat Duits deed het ‘m.
Bij ‘fat white’ of ‘dikke witten’ had ik doorgebladerd, maar bij fette Weissen
zag ik opeens lellend wit vlees in kleine zwembroeken over paradijselijke
stranden waggelen. Ik zag rughaar en buiken glimmend als braadworst.
Allesverwoestende varkens, als in Orwells Animal Farm. Ik legde de krant maar
even terzijde.
De Duitser en ik waren
de enigen die rond lunchuur in de moordende zon lagen. Hij dronk bier, ik ook. Zijn
buik was groter dan de mijne, maar beiden waren wij onmiskenbaar weiss
en fet. Bij de strandtent zat een Italiaanse heer in zomerkostuum achter
een Pellegrini. Even keek hij me zwijgend aan. Ons scheidden tien
meter, maar de Europese eenwording leek mij opeens oneindig ver weg.